ชาวไทยกูยหรือส่วย เป็นกลุ่มชาติพันธ์หนึ่งที่อาศัยอยู่ในเขตจังหวัดสุรินทร์ บุรีรัมย์ ศรีสะเกษ ชนกลุ่มนี้ส่วนหนึ่งมีความสามารถในการเลี้ยงช้างซึ่งเป็นงานที่ต้องอาศํยความกล้าหาญ และความรู้ทางไสยศาสตร์เป็นอย่างมาก การเลี้ยงช้างของไทยกุยมีวัสดุอุปกรณ์สัมภาระต่าง ๆ สิ่งของที่ใช้บรรทุกสัมภาระบนหลังช้างคือแหย่ง
        แหย่ง เป็นภาษาส่วยหรือภาษากูย หมายถึงที่นั่งและบรรทุกสิ่งของบนหลังช้างทำจากใม้เนื้อแข็งและไม้เนื้ออ่อนส่วนประกอบ มีดังนี้
              1. ขื่อบนและขื่อล่าง เป็นวงรอบแคร่ไม้ไผ่บนหลังช้าง เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีทางขึ้นลงด้านข้างหนึ่งด้าน ขื่อบนและขื่อล่างทำจากไม้มูกหรือไม้หว้า สำหรับเจ้าของช้างที่มีฐานะและบรรดา ศักดิ์สูงส่งขื่อบนและขื่อล่างจะสลักลวดลายประดับมุกอย่างสวยงาม
              2. ขามังเล็กขามังใหญ่ เป็นซี่กรงยืนระหว่างขาแหย่งกับแคร่ไม้ไผ่สำหรับนั่งโดยสาร ทำจากใม้หัวลิงหรือหัวกวักโดยสอดผ่านรูที่เจาะใว้ในขื่อล่างและขื่อบนเห็นเป็นลูกกรงไม้เล็ก ๆ ตอนหน้าสี่แถวตอนหลังข้างละห้าแถว
              3. คั่นหรือไม้รัดอกสายประโคน ทำจากไม้เนื้อแข็งข้างละสองชิ้นรวมเป็นสี่ชิ้น เป็นส่วนที่ยึดแหย่งและช้างไว้
              4. ขาแหย่ง เป็นส่วนที่ยึดแคร่ใม้ไผ่ที่เหลาเป็นซี่มัดเป็นแผ่นตีตรึงกับกรอบขื่อล่างทั้งสี่ด้าน
              5. แคร่ เป็นที่นั่งบนหลังช้างทำจากไม้ไผ่ที่เหลาเป็นซี่มัดเป็นแผ่นตีตรึงกับกรอบขื่อล่างทั้งสี่ด้าน

หน้าต่อไป